Wstęp, rozwinięcie ale nie zakończenie

Czytam od zawsze i wszystko co mi wpadnie w ręce. Albo raczej w oczy :) Nauczyłam się czytać jako przedszkolne dziecię, co dosyć ucieszyło moją rodzinę, bo od tej pory właściwie mieli mnie z głowy, wystarczyło mi tylko dostarczyć żeru i siedziałam sobie spokojnie i czytałam. Od razu wyszło też na jaw, że jestem też dziecięciem wybrednym, „Pan Kleks” mi się niespecjalnie podobał, „Pinokio” także. Przeczytałam te książki, a jakże, bo jak już zaczęłam coś czytać, to kończyłam, ale czytałam bez przyjemności. Po jakimś czasie rodzina odkryła, że moja pasja nie do końca jest fajna, bo już np. nie chciałam się bawić z siostrą, wolałam czytać. Miałam jednak dobre serduszko, bawiłam się z nią. Byłam sprzedawczynią w księgarni a siostrzyczka kupowała. Ale bardziej lubiłam zabawę w szpital. Byłam pacjentem, leżałam i czytałam a siostrzyczka była lekarzem lub pielęgniarką i mnie leczyła a także donosiła jabłka. Bo jabłka były nieodzownym elementem mojego czytania, cytując moją mamę „siedziałaś, czytałaś i chrupałaś a potem wszędzie leżały ogryzki”. W czasach szkoły podstawowej miałam okresy takiego zaczytania, że moja mama musiała mnie wręcz wyganiać na dwór. Nawiasem mówiąc, rodzicom to człowiek nigdy nie dogodzi, kiedy w czasach licealnych rzadko bywałam w domu, to mama narzekała, że mnie nigdy w domu nie ma :)

W pewnym momencie mojego wczesnego dziecięctwa mama odkryła przede mną Sezam ze skarbami, czyli bibliotekę. Cudne miejsce. Latałam tam dość często, bo niestety czytam szybko, moja siostra od zawsze podejrzewa mnie o to, że zwyczajnie czytam co drugą albo nawet co trzecią stronę :). Naprawdę wolałabym czytać wolniej. Niektóre książki są tak cudne, że człowiek żałuje, że się kończą, a mnie, mam wrażenie, kończą się szybciej niż innym. Nie pamiętam już w jakim byłam wieku, kiedy mama podsunęła mi książkę, która zasługuje aby być pierwszą opisaną przeze mnie pozycją, bo jest to pierwsza książka która dała mi do myślenia, która wielu rzeczy mnie nauczyła i do której wracam do dziś (w ostatnich latach wracam do niej pod pozorem zaznajamiania córki z różnymi książkami).

Niestety ze zdumieniem stwierdzam, że moja córka nie jest tą książką zachwycona, że nie jest zafascynowana „Anią z Zielonego Wzgórza”! Przeprowadziłam wywiad ze znanymi mi dziewczynkami starszymi i młodszymi i okazuje się, ze wiele z nich nie zna w ogóle tej książki co dla mnie jest niezrozumiałe. A te co znają nie zawsze uznają tę książkę za ciekawą. Na jednej z obwolut tej książki przeczytałam kiedyś, że na niej „wychowały się pokolenia dziewczynek, które kochały Anię i książki o niej”. Czyżby jednak era Ani się kończyła?! I nowe pokolenia nie będą się już wychowywały na książkach o tym, że wyobraźnia to skarb, przyjaźń to dar a ludzi trzeba kochać?

Dla mnie książki o Ani były źródłem radości ale i czasem nad nimi płakałam, a pierwsze przemyślenia na temat chłopców także miałam po lekturze tej książki :) Kiedy Ania rozbiła Gilbertowi na głowie tabliczkę do pisania za to, że nazwał ją Marchewką, dotarło do mojego dziecięcego mózgu, że swój honor trzeba mieć i choćby facet nie wiem jak był przystojny to nie należy dać się obrażać. Podobała mi się przyjaźń Ani z Dianą, byłam zafascynowana tym, że one właściwie przyjaźniły się całe życie i miały w sobie wsparcie. Chciałam z całego serca znaleźć taką przyjaciółkę i chyba mi się to udało, ale wierności w przyjaźni uczyłam się najpierw od Ani i Diany. Nigdy nie miałam aż tak wybujałej wyobraźni jak Ania i byłam z tego bardzo zadowolona, kiedy przeczytałam o jej zielonych włosach albo o dodaniu kropli walerianowych do ciasta. Kiedy usłyszałam niedawno piosenkę Andreasa Burani „Nur in meinem Kopf” od razu skojarzyła mi się ona z Anią, bo ona także potrafiła „w sekundę budować zamki”. 

W miarę czytania wszystkich książek o Ani zaczęło do mnie docierać, że dla mnie też płynie czas! Że człowiek dorasta, że się starzeje, że wszystkich nas czeka dorosłość. Wtedy pierwszy raz doszło do mnie, że ja się też zmieniam i będę zmieniać, że teraz 20letnia dziewczyna wydaje mi się stara a za chwilę ja będę miała tyle samo lat lub nawet o zgrozo! więcej. Podczas czytania nauczyłam się też czegoś o upływie czasu i o tym, że mimo wszystko można zatrzymać w sobie trochę dziecka a jednocześnie nie być śmiesznie dziecinnym, że zawsze trzeba podążać za swoimi marzeniami i że marzą też ludzie dorośli, że z wiekiem niczego nie musimy tracić a wiele możemy zyskać. Podczas lektury ładowałam i ładuję swoje zapasy optymizmu i właśnie dlatego mam nadzieję, że książki o Ani nadal będą wieczne i że jednak ich era nie minie. 

Mamy, babcie, starsze siostry zachęcajmy dziewczynki do czytania Ani z Zielonego Wzgórza, przecież nie tylko wampiry są fajne :)